Beschreibung:
Michel LAUNAY, De christelijke vakbonden in het Noorden van Frankrijk tegenover de Wet op de Arbeidf 1941-1944). De christelijke vakbonden in het Noorden van Frankrijk stonden niet in het bijzonder vijandig tegenover de regering van Vichy op zichzelf, maar de afschaffing van de vakbonden in 1940 en vooral de publicatie van de Wet op de Arbeid in 1941 hebben deze vakbonden zich tegen het regime doen keren. De enige vakbond, ruggegraat van de hervorming van de sociale betrekkingen, kon geen steun van de C.F.T.C. (franse bond van christelijke arbeiders) krijgen, omdat deze laatste vanaf z'n oprichting altijd, soms heftig, had moeten strijden ter verdediging van z'n eigen identiteit tegenover de machtige C.G.T. (algemene arbeiders bond). De christelijke vakbonden van het Noorden hebben in hun strijd voor een herziening van de Wet aldoor de steun ondervonden van kardinaal Liénart, bisschop van Lille. De sterke per- soonlijkheden die de leiders ervan waren, Charlemagne Broutin en Georges Torcq, hebben eveneens niet weinig bijgedragen tot het bepalen van de positie van de christelijke vakbonden tegenover de vakbond van de staat. In de kontakten die door heel Frankrijk met de verschillende zones plaatsgevonden hebben, hebben de christelijke vakbonden drie standpunten ingenomen : één van openlijke vijand- schap tegenover Vichy om vooral ideologische en politieke redenen, dit is het standpunt van de christelijke vakbonden van de zuidelijke zone ; een ander om systematisch samen jte werken met de autoriteiten van Vichy, dit als standpunt van de christelijke vakbonden uit de stxeek rond Parijs ; tenslotte stelden de christelijke vakbonden van Noord -Frankrijk zich op op een uitgekiende mid- denpositie, met de bedoeling om maarschalk Pétain te brengen tot een herziening van de eerste tekst van de Wet in een libérale en pluralistische richting. De strakheid van het regime en diens weigeren van samenspraak met de christelijke vakbonden heeft in juni 1943 de groepering van bijna allé vakbonden uitgelokt op een duidelijk en definitief vijandelijk standpunt. In deze strijd tegen het regime van Vichy hebben de christelijke vakbonden in Noord-Frankrijk van een exemplair gedrag blijk gegeven.
The Christian trade unions of northern France were not particularly hostile to the Vichy government as such but the abolishment of all unions in 1940 and still more the publication of the Labour Charter in 1941 raised these unions against the regime. The principle of a single authorized union, essential element in the reformation of the social relationships, could in no means be supported by the C.F.T.C. whose main fight had been since its very foundation an eager defence of its own identity against the powerful C.G.T. In the struggle for the improvement of the Charter, the Christian unions of the north of France were constantly supported by Cardinal Liénart, bishop of Lille ; their strong-tempered leaders, Charlemagne Broutin and Georges Torcq, played no small part in the clear definition of the positions of Christian trade unionism in front of the State-controlled union. Through their contacts with the unions of the other zones the Christian unions adopted three different positions : one, held by the Christians of the south zone, was of definite hostility against Vichy, mostly for ideological and political reasons ; the position of the Christian unions of the Paris area was on the contrary one of thorough collaboration with the Vichy authorities ; as for the Christian unions of the north of France, theirs was a middle and moderate position, tending to persuade Marshall Pétain to alter the dispositions of the Charter in a more liberal and pluralistic direction. The stubbornness of the government and its refusal of any dialogue with the Christian unions led most of them to take a position of utter and definitive hostility by the month of June 1943. In this fight against the Vichy government the conduct of the Christian unions of the north of France was all the way exemplary.
Les syndicats chrétiens du Nord de la France n'étaient pas particulièrement hostiles au gouvernement de Vichy en tant que tel mais la suppression des Confédérations syndicales en 1940 et surtout la publication de la Charte du Travail en 1941, ont dressé ces syndicats contre le régime. Le syndicat unique, épine dorsale de la réforme des rapports sociaux, ne pouvait recevoir l'appui de la C.F.T.C., dont le combat, depuis sa fondation, avait toujours consisté en une défense, parfois acharnée, de son identité, face à la puissante C.G.T. Dans la lutte pour une amélioration de la Charte, les syndicats chrétiens du Nord ont reçu le constant soutien du cardinal Liénart, évêque de Lille Les fortes personnalités qui les dirigeaient, Charlemagne Broutin et Georges Torcq, n'ont pas peu contribué, non plus, à définir avec vigueur la position syndicaliste chrétienne en face du syndicalisme d'Etat. Dans les contacts pris à travers la France entre les différentes zones, les syndicats chrétiens ont pris trois positions : l'une de franche hostilité à Vichy pour des raisons surtout idéologiques et politiques, c'est celle des syndicats chrétiens de la zone sud ; une autre de collaboration systématique avec les autorités de Vichy, c'est celle des syndicats chrétiens de la région parisienne ; enfin une position médiane et mesurée qui tendait à persuader le maréchal Pétain d'amender le premier texte de la Charte dans un sens libéral et pluraliste, ce sont les syndicats chrétiens du Nord de la France qui étaient les tenants de cette dernière thèse. La rigueur du régime et son refus de dialoguer avec les syndicats chrétiens, a provoqué le reclassement de presque tous les syndicats sur des positions d'hostilité nette et définitive au mois de juin 1943. Dans cette lutte contre le régime de Vichy les syndicats chrétiens du Nord de la France ont eu une conduite exemplaire.